Mamy lata 50 - te, powszechnie uznawane za czas, kiedy Ameryka była jeszcze niewinna (jak pozorne było to wrażenie, pokazuje właśnie "Daleko od nieba"). Cathy Whitaker to idealna pani domu, żona ważnego udziałowca korporacji Magnatech, jej życie polega na urządzaniu wystawnych przyjęć, brylowaniu na nich, spotkaniach z rozplotkowanymi "przyjaciółkami", doglądaniu pracy czarnej służącej Sybil, która ma monopol na zajmowanie się domem i dziećmi oraz "trwaniu przy boku" równie idealnego męża, przystojnego, o nienagannych manierach. Cathy jest tak wzorcowa, że pismo dla kobiet czyni ją bohaterką swego artykułu o modelowych house - wife, zamieszczając w nim znamienną, pobłażliwą notatkę o jej przyjaznym stosunku do czarnych (co brzmi trochę jak "dobra dla zwierząt"). Cathy, jej mąż i dwójka dzieci żyją sobie w idealnym, wyśnionym światku ubarwionym kolorami przepięknej, złotej jesieni ...W pewnym momencie na tym idealnym, szklanym obrazie pojawia się rysa, wszystko pęka, a spod uśmiechniętych masek wyzierają prawdziwe twarze, nękane gwałtownymi, niedozwolonymi emocjami. Oto okazuje się, że Frank jest (od dawna zresztą) homoseksualistą, który bezskutecznie próbuje walczyć ze swymi skłonnościami. Cathy, choć jest zszokowana, nadal trzyma fason i tkwi w utartym schemacie dobrej żony - stara się być wyrozumiała, wybaczająca, oferuje pomoc. Frank trafia do lekarza, ale nie może zwalczyć swojej prawdziwej natury, staje się nerwowy i agresywny. Cathy jest samotna, przeraźliwie samotna w tłumie otaczających ją fałszywych przyjaciół, przed nikim nie może się otworzyć i głęboko skrywa w sobie swój smutek (obłudę tego światka demaskuje scena, kiedy Cathy decyduje się na szczerą rozmowę z Eleonor), jedynymi osobami, które ją choć trochę rozumieją, są czarni - służąca Sybil, która wyczuwa prawdziwą naturę swojej chlebodawczyni i ogrodnik, pan Deacon, który jest człowieiem kulturalnym i wykształconym. Cathy znajduje w nim prawdziwego powiernika i przyjaciela, tylko przy nim niczego nie udaje i wyzwala się z ciasnego gorsetu konwenansów, przy nim jest naprawdę szczęśliwa (sceny w murzyńskim barze), zaczyna łączyć ich dziwny związek, który pozostaje romansem w sferze niedopowiedzeń, spojrzeń, uśmiechów, niczym innym być nie może w świecie, w którym rasa czarna i biała żyje i mieszka oddzielnie, nic o sobie właściwie nie wiedząc i karmiąc się wzajemnymi uprzedzeniami. Oboje padają zresztą ofiarami ostracyzmu swoich środowisk ...
To film o sztuczności, przełamywaniu barier, których nie da się pokonać, uprzedzeniach wobec homoseksualizmu (który w latach 50 - tych uważano za chorobę i leczono elektrowstrząsami) i innego koloru skóry (wyraźnie pokazana nietolerancja rasowa, np. scena, kiedy czarny chłopczyk wskakuje do basenu dla białych,a wszyscy z niego uciekają), o budzeniu się samoświadomości i wychodzeniu z zakłamania - Frank decyduję się na życie w zgodzie ze swą skłonnością, a Cathy, choć pozostaje samotna, wyzwala się jednak ze szklanej kuli sztucznego świata i poznaje prawdę o sobie, ludziach i świecie ...