Kristin Scott Thomas i Emily Watson dostały propozycję zagrania Emily Tallis.
Abbie Cornish była rozważana do roli 18-letniej Briony, ale kolidowało to z jej udziałem w filmie "Elizabeth: Złoty wiek".
Początkowo reżyser Joe Wright zamierzał zaangażować Keirę Knightley do roli Briony Tallis, ponieważ myśląc o niej miał przed oczami 19-latkę, z którą współpracował na planie "Dumy i uprzedzenia". Jednak kiedy spotkał się z aktorką, by omówić szczegóły dotyczące filmu, stwierdził że nie nadaje się do tej roli, bo zmieniła się w kobietę. Wtedy zaproponował jej rolę Cecilii.
Na początku reżyserem filmu miał zostać Richard Eyre, jednak w trakcie wstępnych przygotowań do produkcji okazało się, że pojawiły się wcześniejsze zobowiązania Eyre'a i ten zdecydował się ustąpić miejsca Joemu Wrightowi.
BEF było profesjonalną armią i nie składało się z powołanych do niej więźniów.
Drugi autobus linii 19 wyprodukowany był po wojnie.
Po przybyciu na plażę Dunkierki, Robbie mówi o stracie 3000 żołnierzy. W rzeczywistości zdarzenie to miało miejsce 17 dni później - 17 czerwca 1940 roku.
Na samym początku filmu wyświetlana jest informacja "Anglia 1935", gdy Robbie jest we Francji widzimy napis "Cztery lata później". W rzeczywistości akcja filmu toczyłaby się w 1939 roku, a odwrót armii brytyjskiej w kierunku Dunkierki miał miejsce w drugiej połowie maja 1940 roku.
Stara Briony mówi, że stacja metra Balham została zbombardowana i zalana w dniu 15 października 1940 roku. W rzeczywistości do wydarzenia doszło dzień wcześniej.
W scenie, gdzie Robbie i Cecilia spacerują ulicami Londynu można zauważyć odbicie kamery w szybie zaparkowanego samochodu.
Ostatni dzień ewakuacji z Dunkierki był 4 czerwca 1940 roku, a nie 1 czerwca. Oficer marynarki mówi Robbie'mu o 300 tysiącach ludzi na plaży, w rzeczywistości 1 czerwca było około 118 tysięcy żołnierzy czekających na ewakuację.
W scenie z 1935 roku, gdy Robbie marzy, czterosilnikowy bombowiec przecina niebo. Jest to Avro Lancaster, który wszedł do służby dopiero w 1942 roku.
W scenie, w której Robbie pisze list do Cecylii, z gramofonu leci nagranie opery La Bohème, Giacomo Pucciniego. Jednak ta wersja z udziałem Jussi Björling' i Victorii de los Angeles została zarejestrowana dopiero w 1956 roku.
Z listu, który Cecylia wysyła do Robbiego wynika, że służył w 1 batalionie Królewskiego Pułku Sussex, w rzeczywistości ten batalion stacjonował w pierwszej połowie 1940 roku w Egipcie i nie brał udziału w walkach we Francji. W Dunkierce znalazł się 2 batalion tego pułku.
W brytyjskiej armii naramienniki służą do noszenia tymczasowej rangi lub insygniów i zawsze znajdują się na prawym ramieniu. Tymczasem w filmie Robbie nosi naramiennik na lewym ramieniu podczas gdy jego koledzy noszą na prawej stronie.
Podczas sceny miłosnej w biblioteczce z nogi Cecilii spada but, w następnym ujęciu, gdy Briony przerywa upojną chwilę można zauważyć, że but ponownie znajduje się na stopie Cecilii.
W scenie na plaży widać, że jeden z niedawno zastrzelonych koni usiłuje wstać.
Gdy Robbie przekazuje Briony list przeznaczony dla Cecilii, kołnierz Briony zmienia swoje ułożenie pomiędzy ujęciami.
Gdy Robbie i Cecilia piją herbatę w restauracji, Robbie ma pełną filiżankę, w następnym ujęciu można zauważyć, że pije on z pustego naczynia.
Kiedy Briony widzi Cecilię wychodzącą z fontanny, z punktu widzenia dziewczynki, Cecilia wychodzi z wody prawą nogą. Kiedy widzimy tę samą scenę później, z perspektywy Cecylii i Robbiego, Cecilia najpierw kroczy lewą stopą.
Kiedy Briony wchodzi do biblioteki, gdzie jest świadkiem zbliżenia Robbiego i Celii, drzwi są lekko uchylone. Jednak gdy scena jest odtwarzana z perspektywy Robbiego i Celii, Robbie całkowicie zamyka drzwi.
W scenie przy fontannie z punktu widzenia Briony, kiedy Cecilia podciąga ubranie, dwukrotnie naciąga pasek bielizny. Jednak z punktu widzenia Robbiego, w ogóle nie dochodzi do tego.
Podczas długiego ujęcia na plażach Dunkierki, operator miał ograniczoną możliwość poruszania się. Początkowo używał wózka golfowego, od początku do egzekucji koni, a reszta ujęć kręcona była przy pomocy rikszy. Po spojrzeniu na ziemię po lewej stronie, gdy kamera zaczyna odchodzić od karuzeli, widać ślady na piasku wykonane przez rikszę.
Żaden z londyńskich autobusów, których użyto w filmie, nie został zbudowany przed II wojną światową.
Film kręcono w Dover, Londynie, Coates, Grimsby, Iver, Peterborough, Redcar, Onibury, hrabstwach Northumberland i Cambridgeshire oraz na klifie Seven Sisters (Anglia, Wielka Brytania).
Romola Garai nagrała swoje sceny w 4 dni.
Zdjęcia do filmu trwały od maja do czerwca 2006 roku.
Projekcja filmu rozpoczęła 64. festiwal filmowy w Wenecji w 2007 roku.
Ulotki reklamowe zostały dostarczone do kin z fałszywym tytułem "Saturday" - tytułem następnej powieści Iana McEwana nie związanej z filmem.
Mieszkańcy miasteczka Redcar za statystowanie w filmie otrzymywali 50 funtów.
Sceny Dunkierki zbudowane w Redcar były najdroższymi ujęciami filmu. Pochłonęły około 1 miliona funtów.
Aby poczuć charakter objętej wojną Anglii, Joe Wright obejrzał większość brytyjskich filmów z lat 40-tych m. in. "Rebecca" (1940) i "Brief Encounter" (1945). Miały one decydujący wpływ na jego reżyserię.
W jednej ze scen Briony stoi obok okiennego witraża przedstawiającego Świętą Matyldę, patronkę niesłusznie oskarżonych.
Samorząd lokalny w Redcar dał pozwolenie dla wzniesienia i umieszczenia na plaży wraku statku po to, by wyglądała jak Dunkierka. Dodatkowo, specjalnie na potrzeby filmu, pomalowano kilka domów stojących tuż obok plaży. Po zakończeniu zdjęć wszystko powróciło do pierwotnego stanu.
5 minutowa scena na plaży w Dunkierce była najtrudniejszą ze wszystkich zrealizowanych w filmie. Ekipa miała początkowo nagrać ją w ciągu 2 dni, jednakże oświetlenie nie było wystarczająco dobre aż do popołudnia dnia drugiego. Wówczas Joe Wright zdecydował się na nakręcenie sceny za pomocą jednego ujęcia.
W czasie pracy nad "Pokutą" do Wrighta przyszła asystentka producenta i z poważną miną powiedziała, że w filmie nie może padać słowo na "p". Według producentów wyraz ten powinien być zamieniony na znacznie poprawniejszy (rozpoczynający się od litery "w"). Joe Wright nie zgodził się, by w sprośnym liście miłosnym Robbie pisał do Cecilii o "waginie".
Poza aktorami w rolach głównych i drugoplanowych, zatrudnionych zostało około tysiąca młodych mężczyzn z Redcar, którzy wcielili się w role żołnierzy – także rannych i umierających - czekających na plażach Dunkierki na bezpieczny transport do domu.
Do filmu powstały dwa scenariusze. Pierwszy znacznie różnił się od powieści Iana McEwana, dlatego też Joe Wright wraz z Christopherem Hamptonem napisali drugą wersję, która w założeniach miała być bardzo wierna powieści.